Hanneke: Ze wilde een witte kist met een zwart kruis erop

De moeder van Hanneke (62) was heel duidelijk in hoe ze begraven wilde worden. Alleen: wat ze wilde was er niet. Geen witte kist“

Ik heb 16 jaar lang voor mijn dementerende moeder gezorgd”, vertelt Hanneke. In die tijd hebben we natuurlijk ook weleens gepraat over hoe ze het afscheid voor zich zag. Ze had haar uitvaartwens niet vastgelegd - dat had wel gekund. Ze wilde graag naast m’n vader begraven worden, zei ze, en ‘ik wil een witte kist met een zwart kruis erop’. Daar was ze heel stellig in. Dus toen het zo ver was, heb ik dat tegen de uitvaartverzorger gezegd. Maar die witte kist - die was er niet. Er waren alleen houtkleurige kisten om uit te kiezen. Wat nu?”

De regelaar
"Mijn moeder en mijn broer en zus noemen me al m’n hele leven ‘de regelaar’. En dat is niet voor niets. Ik besloot ter plekke dat ik die kist dan maar zou gaan schilderen. Er was wel haast bij, want de uitvaart zou natuurlijk niet lang op zich laten wachten. Dus heb ik mijn zus gevraagd om mee te helpen. We kochten goede verf zodat hij in één keer zou dekken en gingen aan de slag. En waar mijn zus en ik normaal gesproken nog weleens een beetje aan het kibbelen konden slaan, waren we nu zo eensgezind als maar kon. Het was een bijzondere vorm van waken: Mama lag in ons midden en wij bewogen er met onze kwasten omheen.

”Lekker kwebbelen“
Het leuke was: als je normaal gesproken voor een kist staat, val je meestal stil. Wij waren continu met onze moeder aan het kwebbelen. Over vroeger. ‘Mam, weet je nog…’. Over hoe we in de zomer vaak met het hele gezin naar het strand liepen en dan onderweg een ijsje kregen. En als de kist tijdens ons geklus een beetje zat te schommelen, riepen we lachend: “Niet zeeziek worden, moedertje!” Het was een heel erg fijne manier van afscheidnemen. Nog één keer iets voor haar betekenen. Ik kan het iedereen aanraden.”

Intiem moment
“Datzelfde gevoel had ik daarvoor ook al gehad toen de mensen van de uitvaartonderneming voorstelden dat ik zou helpen bij het wassen en aankleden. Ook dat was een bijzonder moment. Wel een beetje onwennig natuurlijk om ineens een arm op te tillen die helemaal stijf aanvoelde. Ik was best bang om iets te breken. Maar de uitvaartverzorger verzekerde me dat ze wel tegen een stootje kon. Eigenlijk zat die hele periode tussen overlijden en uitvaart vol betekenisvolle momenten. Op de dag van het afscheid bijvoorbeeld: toen deden we samen de kist dicht en draaiden we de knop om. Ik wist: nu moet ik haar echt loslaten. Even later mocht ik in de rouwauto plaatsnemen, naast de chauffeur. Ook dat voelde alsof het zo moest zijn: aan mij om haar naar haar laatste rustplaats te begeleiden.”

Heb jij al nagedacht hoe je afscheid eruit moet zien?

Vroeg of laat krijgen we allemaal te maken met een uitvaart. Een onderwerp waar we niet dagelijks bij stil staan. Toch is het wel verstandig om erover na te denken en een en ander vast te leggen. Zo voorkom je dat je nabestaanden achterblijven met lastige vragen.

Ruim 150.000 mensen gingen je voor met het invullen van hun uitvaartwensen bij uitvaartverzorger Monuta.

Uitvaartwensen invullen