Toen Corrie (67) haar pensioendatum zag naderen in 2020, zag ze daar best wel tegenop. Hoe zou ze die tijd moeten vullen? Ze ging op zoek naar een hobby - en vond deze in quilten, een techniek waarbij je van kleine stukjes stof een kussen of kleed maakt. Die hobby groeide uit tot haar bedrijf De Insteek, waarmee ze samen met mensen die een dierbare zijn verloren, een herinneringsdeken maakt.
De stof voor die deken bestaat uit kleding van de overleden persoon. Heel bijzonder - Vief wil er dan ook alles over weten.
Corrie, even terug naar 2020. Je pensioen naderde: zag je er tegenop?
“Ja. Ik heb met veel passie in het speciaal onderwijs gewerkt en ik dacht: als ik dat niet meer doe, wie ben ik dan nog? Ik zag er tegenop. Ik heb met mijn man samen ook een cursus gedaan om ons op ons pensioen voor te bereiden.”
En hielp dat?
“Dat hielp zeker, maar de inspiratie kwam eigenlijk uit onverwachte hoek. Bij het afscheid van mijn werk kreeg ik niet alleen een groot herinneringsboek, maar ook van elke collega een lapje stof van 10x10. Vorige zomer dacht ik: ik ga er iets mee doen. Ik heb mezelf drie weken op zolder opgesloten met de opdracht bij elk lapje te denken aan degene die het had gegeven. En toen merkte ik dat met elk lapje de persoon van wie ik het had gekregen, een plekje had gegeven. Dat het afgewerkt was in mijn hoofd, en dat ik weer verder kon. Het besef daalde in dat als je iets met je handen doet, je tegelijkertijd in je hoofd iets kunt verwerken.”
En toen dacht je: aha…
“Ja. Ik dacht: als dit bij mij zo werkt, misschien werkt dat dan ook bij mensen die te maken hebben met wat grotere issues.”
Zoals het verlies van een dierbare.
“Precies. Ik heb dat idee ook voorgelegd aan de directeur van een Toon Hermans-huis, een organisatie voor mensen met kanker, hun naasten en nabestaanden. Zij zei dat het mensen echt kan helpen. Toen ben ik het gaan opzetten. Ik maakte een website, flyers - en had mijn eerste klant.”
Hoe was dat?
“Ik vond het heel spannend. Ik weet best veel van quilten, maar niet van rouwverwerking. Ik ben daar veel over gaan lezen, maar ik merkte en hoorde al gauw dat rouw voor iedereen anders werkt. Toen heb ik dat losgelaten. Ik koop tissues, en ik zie wel wat er gebeurt.”
En wat gebeurde er?
“Er kwam een mevrouw bij me die haar man was verloren en van zijn kleding een mooie herinneringsdeken wilde maken. Het knippen in die kleren vond ik heel spannend, dat is zo vreselijk definitief. Maar die mevrouw knipte welgemoed in de kleren van haar man, ze was echt bezig met iets nieuws. Het was helemaal niet zoals ik van tevoren dacht.”
Had je meer verdriet verwacht, of...?
“Ja. En dat is er ook, het mag er ook zijn. Maar we lachen ook veel, en er worden anekdotes verteld. Er was een mevrouw wiens overleden man heel erg van drukke prints op zijn shirts hield. Zij vond dat maar niks, maar toen ze bezig was met de deken merkte ze daar juist veel mee kon. Ze zei dat ze achteraf heel blij was dat hij zo’n afschuwelijke smaak had. Daar hebben we toen echt om gelachen.”
Het lijkt me ook wel intiem?
“Het is ook heel intiem. Maar ik ken die mensen natuurlijk niet echt. En op dat moment kan ik me ervoor openstellen. We zijn bezig, ik luister, ik zet koffie. Dat vinden ze ook fijn. Het lijkt voor sommige mensen te voorzien in een behoefte: je zit met dat verdriet en daar kun je niks mee. Als je iets met je handen vormgeeft, dan doet dat iets met je verwerkingsproces.”
En quilten, dat kan iedereen?
“Ja. Iedereen die een naald kan vasthouden, kan het. Ik begin ook met een uitleg les in het atelier bij mij thuis en ik laat de deelnemers zelf wat proberen. Ook vraag ik hen na te denken over wat ze willen maken met de kleding. Een kleed of een kussen. Dan krijgen ze materiaal mee naar huis om zelf te oefenen en komen we een aantal weken later weer terug. Ik begeleid hen tot het klaar is.”
Wat mooi zeg. Toch wel blij met je pensioen nu?
“Zeker, haha. Ik was gisteren nog op mijn oude school, en zag iedereen op z’n tandvlees naar de zomervakantie toewerken. Dan ben ik zo blij dat ik dat niet meer hoef. En quilten is ook echt verslavend. Als ik op de bank zit en ik doe even niks, dan voel ik echt de lichamelijke drang om iets te gaan doen met mijn handen. Je kunt ook echt zó beginnen, een eenvoudig stukje stof is al voldoende. Je hebt letterlijk en figuurlijk altijd iets om handen.”
Vaker inspirerende verhalen ontvangen?
Ontvang regelmatig handige tips en inspirerende verhalen rechtsreeks in je mailbox. Schrijf je nu gratis in voor de digitale nieuwsbrief van Vief.
