Zestien jaar geleden verloor Caroline (58) haar grote liefde Hans aan lymfeklierkanker. Het verliezen van een partner is iets wat Caroline niemand gunt. Maar ze is niet het type om in de slachtofferrol te kruipen – laat staan te blijven zitten. “Het leven is te kostbaar om niet positief en opgewekt te zijn.”
“Hans was 5 jaar jonger dan ik. Wie kan zoiets bedenken? Hij is de vader van mijn derde dochter, met mijn ex-man had ik al twee kinderen. Hans was de liefde van mijn leven. We hadden een hele fijne relatie, hij was een goede vader. We dachten: wij worden samen oud. We hadden plannen om samen de hele wereld te zien. Maar toen we tien jaar samen waren overleed hij aan lymfeklierkanker. De kinderen waren toen 18, 15 en bijna 7. De oudsten – die net een band hadden opgebouwd met Hans - zaten dus vol in de pubertijd. Dat zorgde ervoor dat ik heel anders rouwde dan zij, zij renden weg voor hun verdriet. Lastig, maar in de pubertijd zitten is al zwaar genoeg. We konden gelukkig heel eerlijk en open naar elkaar zijn, dat hielp enorm.”
Positief geboren
“Ik had nooit gedacht dat ik het zou kunnen. Sterker nog: achteraf weet ik niet hoe ik het gedaan heb. Maar ik heb het geluk dat ik positief geboren ben, en ik heb wel altijd geloofd dat de zon uiteindelijk weer gaat schijnen. Je moet dat zonnetje alleen wel zelf zoeken. Wat mij goed hielp is het toelaten van mijn verdriet en daarvoor de tijd nemen. Ik mag dan zo positief zijn, op zo’n moment is het leven gewoon even niet zo leuk. Dus ook ik heb in eerste instantie hele dagen gehuild. Maar het is belangrijk om daar niet in te blijven hangen. In je eentje in een hoekje gaan zitten, dat werkt niet. “Vroeg of laat verlies je mensen, dat hoort bij het leven”. Dus ga op een gegeven moment ook weer dingen doen buiten je comfortzone, ga wél naar die verjaardag – ook al heb je er geen zin in. En vraag ook eens aan vrienden hoe het met hún gaat. Pak je rust, ga lekker wandelen in de natuur, en leer te luisteren naar jezelf. Doordat ik veel aan sport doe, waaronder yoga, kan ik goed bij mezelf ‘inloggen’. Yoga leert je weer verbinden met je lichaam. Precies was je nodig hebt als je verdriet, angst en stress ervaart.”
Meer inspirerende verhalen lezen?
Ontvang regelmatig handige tips en inspirerende verhalen rechtsreeks in je mailbox. Schrijf je nu gratis in voor de digitale nieuwsbrief van Vief.
Geluksgevoel
“Ongeveer twee jaar na het overlijden van Hans was ik met een vriendin in Zandvoort en ging ik alleen naar het strand. Ik liep met mijn voeten in de zee en voelde de zon op mijn lijf. En toen kreeg ik voor het eerst weer zo’n geluksgevoel in mijn buik. ‘Zie je wel, het geluk is er wel’, dacht ik. Leven in het nu en genieten van de kleine dingen, dat heb ik gelukkig mijn hele leven al goed gekund. En doordat ik goed mijn grenzen kan aangeven en open en eerlijk te praten, heb ik fijne mensen om me heen verzameld waarvan ik weet dat ze er onvoorwaardelijk voor me zijn. Ik heb geluk met zulke fantastische vrienden en familie. Maar ik vind niet dat je mag verwachten dat iedereen er altijd maar voor je is. Je moet het uiteindelijk zelf doen. Voor wie minder fijne omstandigheden heeft is het vast moeilijker. Toch geloof ik dat er voor iedereen de mogelijkheid is om het zonnetje weer te zien.”
Levenslessen
“De ervaring – hoe naar ook – heeft de kinderen en mij ook rijker gemaakt, ik heb zoveel levenslessen geleerd. Een stukje verdriet blijft altijd in je hart. Maar het gaat nu heel goed. Vroeg of laat verlies je mensen, dat hoort bij het leven. Ik ben dankbaar voor de tijd die ik met Hans heb gehad. En dat onze dochter precies op hem lijkt. Daardoor hebben we nog een stukje van hem hier. Ik voel me niet schuldig dat ik wél geniet, andersom had hij mij dat ook toegewenst. Dus maak het leven mooi, je weet niet wat er allemaal komt.”
Hoe pakte jij de draad weer op na verlies of tegenslag? Deel net als Caroline ook jouw verhaal met Vief. Jouw ervaringen kunnen andere inspireren en verder helpen.
