Wendy (48) werd drie en een half jaar geleden ziek. Waar zij aanvankelijk dacht aan een tropisch beestje bleek het om iets ergers te gaan. Ze kreeg de diagnose MS. Na in totaal 11 jaar in Zambia gewoond te hebben keerde ze om die reden terug naar Nederland. Inmiddels heeft ze een bijzonder goede manier gevonden om er mee te leven. Dit is haar verhaal. “Een tip voor iedereen: innerlijke opruiming.”
“Ik was ongeveer elf jaar toen ik het Live Aid concert op televisie zag en een enorme passie voelde om zieken in Afrika te helpen. Na mijn verpleegkundige opleiding heb ik, toen ik eind twintig was, een tropenopleiding gedaan en daarna missies gemaakt met Artsen zonder Grenzen. Ik wilde graag werken op plekken die zo dicht mogelijk bij het vuur waren, om het zo te zeggen.”
Ik wilde graag op plekken werken die zo dicht mogelijk bij het vuur waren.
“Ik ging uiteindelijk in Zambia wonen en werkte bij verschillende organisaties die met name gericht waren op gezondheidsprojecten van een paar jaar. Als ontwikkelingswerkster was dit een redelijke ‘switch’. Ik werkte veel in moeder- en kindzorg rond hiv en gezondheidssystemen – bij het bieden van noodhulp waren er andere ‘pijlen’: dan was het cholera of ondervoeding -.”
Ademen
“Ik bleef in Zambia en had daar willen blijven wonen, omdat ik er vrienden had en de vrijheid om me te ontplooien. De atmosfeer vond ik relaxed, men maakt zich niet snel druk. Flexibiliteit en creativiteit waren een deugd: gaat het niet rechtsom dan doen we het gewoon linksom. Ik had veel energie en kon het daar helemaal kwijt. In Nederland voelde ik me in een hokje zitten en als ik mijn hoofd eruit stak werd ik teruggeduwd. In Afrika kon ik beter ademen, ik woonde uiteindelijk in mijn droomhuis en vond ook het weer heel prettig.”
“Van april 2018 tot januari 2019 was ik op missie in Sierra Leone. Tijdens die periode ging ik ook naar Nederland voor een cursus. Ik had al wat lichte klachten. Ik voelde me niet zo lekker. Het zal vast een tropisch beestje zijn, dacht ik. Toen ben ik naar een huisarts gegaan die me doorverwees naar een neuroloog. Na vier weken van verschillende onderzoeken, vertelde de neuroloog dat het waarschijnlijk MS was. Ik was in shock.”
Meer inspirerende verhalen lezen?
Ontvang regelmatig handige tips en inspirerende verhalen rechtsreeks in je mailbox. Schrijf je nu gratis in voor de digitale nieuwsbrief van Vief.
Diagnose MS
“Ik vloog weer terug naar Sierra Leone om daar mijn werk af te ronden. Ik zou er nog acht weken blijven, maar na vijf weken moest ik erkennen dat ik door toenemende klachten en symptomen niet meer fulltime kon werken en vloog naar Nederland. Terug in Nederland bevestigde de neuroloog de diagnose MS. Ik had in de vijf weken daarvoor al bedacht dat ik beter in Nederland kon zijn, en had een paar dingen in gang gezet om terug te verhuizen. Enkele weken na de afspraak met de neuroloog vloog ik terug naar Zambia om mijn leven daar voorgoed af te sluiten.”
Emoties
“Al meerdere keren ben ik naar een ander land verhuisd. Net zoals toen, ging bij mij ook nu de knop om. Dan ben ik nuchter, rustig, regel dingen, en ga. Na een tijdje, als de rust komt, komen de emoties naar boven. Zo gebeurde het ook in Nederland. Toen ik na een paar maanden die rust ervaarde kwamen de emoties. Ik voelde verdriet, rouwde om wat weg was.”
Roze bril
“Ik kwam in de winter aan in Nederland. In Sierra Leone was het 30 graden. Dat was schakelen. Ondanks dat ik in grote lijnen bekend was met de systemen hier, moest ik ze opnieuw leren kennen. Het was twaalf jaar geleden sinds ik in Nederland had gewoond, en dingen waren veranderd. Ik zag alles door een roze bril. Als ik bijvoorbeeld in een supermarkt was, liep ik met een grote glimlach door de rijen want het was een feestje om iedere keer goed gevulde rijen te zien met meerdere producten. Ik genoot van het kunnen bezoeken van dierbaren. Er te zijn voor trouwerijen of andere grote bijeenkomsten. Ik fietste uitgelaten over de vele fietspaden in dorpen en bossen. Ik was geraakt dat de gemeente dingen maakte. Ik zag weer alles wat voor iedereen zo gewoon geworden is.”
Ik buig mee met de gebeurtenissen van het leven.
“Nu ik merk dat ik steeds minder kan door MS, probeer ik te kijken naar wat ik wel kan. Ik heb erg veel aan innerlijke opruiming gedaan. Ik mediteer veel. Ik vind het ook heel fijn om kunst te maken en om te schrijven. Ik ben nu een boek aan het schrijven over de transitie van voor naar na de diagnose. Dat wordt echt een klapper. Ik buig mee met de gebeurtenissen van het leven. Dat doe ik zo goed mogelijk. Voordat ik MS had, nam ik niet de tijd om te schrijven of om te schilderen. Nu vul ik mijn dagen met iets waar ik echt een passie voor heb. Ik ben links dus gelukkig kan ik met mijn linkerkant genoeg om dat vooralsnog te blijven doen.”
Hulp vragen
“Ik heb ook veel aan de mensen van UWassistent. Waar ik het voorheen heel moeilijk vond om hulp te vragen, heb ik mijzelf nu aangeleerd dat wel te doen. Mensen helpen graag. Ik geef mensen nu juist
de ruimte om me te helpen. UWassistent helpt mij met huishoudelijke hulp. Zo heb ik via hen een vaste huishoudelijke hulp die al bijna drie jaar bij mij thuis komt. Als ik meer ondersteuning nodig heb in de toekomst zoals meer begeleiding of zorg, dan kunnen zij mij dat heel snel bieden. UWassistent buigt daarin mee met wat ik nodig heb.”
Zonder oordeel
“MS is een beperking van mijn lichaam, maar geestelijk ben ik juist heel vrij. Ik geloof in een holistische geneeswijze. Lichaam en geest staan met elkaar in verbinding. Daarnaast blijf ik mensen de kans geven om hulp te bieden en blijf ik die hulp accepteren. Ook ben ik gelukkig door te kijken naar alle dingen die ik nu wel kan doen, dat is hoe ik de draad oppak. Mijn tip aan iedereen: innerlijk opruimen. Want wanneer je zonder oordeel naar je eigen emoties kunt kijken, en zonder oordeel anderen tegemoet treedt, dan komt de rust vanzelf.”
