Op een zaterdagavond wordt Eddie (65) plotseling niet goed. Na een belletje richting de huisarts wordt hij door de ambulance opgehaald. Zijn aorta blijkt gescheurd. ‘Ze zeiden tegen mijn vrouw: ga er maar niet van uit dat hij nog wakker wordt.’
Ik was er erger aan toe dan ik dacht. Ik kreeg een zware operatie. Ik ben altijd een sportief persoon geweest. Vroeger met voetbal (als doelverdediger speelde hij bij FC Twente en Graafschap) en de jaren erna hadden mijn vrouw en ik samen een fysiotherapie praktijk in Enschede. Ik had wel veel stress in de periode voordat het mis ging. Het was een normale zaterdagavond en ik voelde mij niet goed. Ik belde mijn huisarts en ik zei tegen hem: ‘ik denk dat het allemaal niet goed gaat.’ Ik omschreef het gevoel van druk op de borst en toen werd er al snel een ambulance gestuurd.
Ik werd niet wakker
Na het plaatsen van een stent bleek dat mijn aorta in een lengte van 10cm was gescheurd. Deze moest vervangen worden door een kunstaorta. Dus ik ging onder het mes. Dat was de enige optie. Toen ik wakker werd schoot mijn bloeddruk omhoog. Daarnaast waren er meerdere complicaties zoals bloedstolsels aan de binnenkant van mijn kunstaorta. Dat moest genezen en daarom werd ik in coma gehouden. Maar na drie dagen werd ik niet wakker. Ze hebben toen een hersenscan gemaakt, daar zagen ze bloedingen in mijn hersenen. Ze zeiden tegen mijn vrouw: ‘ga er maar niet van uit dat hij nog wakker wordt.’
Ik heb altijd een angst gehad om wakker te worden met een tube in mijn keel. Dat wist mijn vrouw. Mijn vrouw zei: ‘je moet dat ding uit zijn keel halen, dan wordt hij weer wakker.’ Pas toen ze naar mijn vrouw luisterde werd ik wakker. Of dat toeval is? Dat weet ik niet. Toen ik wakker werd waren mijn hersenen beschadigd en ik wist niks meer. Ik wist niet eens hoeveel kinderen ik had. Mijn linkerkant was tijdens mijn coma volledig verlamd geraakt. Volgens de verpleegafdeling van het ziekenhuis moest ik naar een verpleeghuis. Mijn vrouw was het daar niet mee eens. Zij wilde dat ik meteen naar een revalidatiecentrum ging. Op haar aandringen en haar doorzettingsvermogen kwam ik toch in een revalidatiecentrum terecht. Zij wist dat alle cellen in mijn hoofd, juist nu, zo veel mogelijk geprikkeld moesten worden.
Blijft lastig
Ik weet nog maar weinig van mijn tijd in het revalidatiecentrum. Af en toe wat flarden. Blijkbaar heb ik af en toe appjes gestuurd waarvan ik me nu niks meer kan herinneren. Ik was ook heel emotioneel. Maar ik heb enorme stappen gemaakt. Iedere week werd ik beter. Geleidelijk aan bleven en blijven dingen terugkomen. Maar het blijft moeilijk om te beseffen wat er allemaal gebeurd is. Zo moest ik bijvoorbeeld een klok tekenen en ik wist echt niet meer hoe dat moest, dat blijf ik lastig vinden om goed te verwerken.
Maar je moet accepteren dat het is hoe het is. Het is niet anders. Ik vind het nog steeds moeilijk dat ik niet kan werken. Maar ik haal veel voldoening uit het vrijwilligerswerk dat ik nu doe. Twee dagen per week geef ik beweegles aan ouderen. Ik vind het leuk om te doen en het zijn fijne mensen. Het is altijd mijn drijfveer geweest om andere mensen te helpen. Dat was het al toen ik nog fysiotherapeut was en dat is het nog steeds. Ik had nooit voor mogelijk gehouden dat dit weer zou kunnen.
Meer inspirerende verhalen lezen?
Ontvang regelmatig handige tips en inspirerende verhalen rechtsreeks in je mailbox. Schrijf je nu gratis in voor de digitale nieuwsbrief van Vief.
Ik geef nooit op
Ik ben nu op een punt beland dat ik mij af en toe afvraag of ik iets doe omdat ik zo onhandig ben geworden door de operatie of gewoon door ouderdom. Dat ik dat nu kan zeggen is eigenlijk heel erg mooi. De doktoren zeiden toen dat fietsen en autorijden er niet meer in zat. Nu fiets ik weer. Autorijden kan ik ook hele kleine stukjes. Het feit dat ik daardoor niet meer afhankelijk ben van een ander is goed voor mijn zelfbeeld.
Zonder mijn vrouw was ik nooit zo goed hersteld. Zij was af en toe streng voor me en liet me alles zelf doen. Dat heeft er voor gezorgd dat ik nu zo goed gerevalideerd ben. Niet alleen dat ze zo streng was, maar ook dat ze wist wat goed voor me was. Zij heeft mij nooit opgegeven, en ik geef zelf ook nooit op. Je moet nooit opgeven. Je moet ervoor zorgen dat je altijd in beweging blijft. Ik heb echt ervaren dat dat is wat helpt.
Hoe pakte jij de draad weer op na verlies of tegenslag? Deel net als Eddie ook jouw verhaal met Vief. Jouw ervaringen kunnen andere inspireren en verder helpen. Vertel.
