Arie verloor zijn vrouw aan de ziekte van Alzheimer. Haar ziekteproces was een zware maar ook heel bijzondere periode. De draad weer oppakken nadat hij alleen kwam te staan was dan ook geen eenvoudige opgave. “Pas na verloop van tijd ga je denken: hoe kan ik die leegte opvullen?”
“Ik heb mijn vrouw Mieke vorig jaar verloren aan Alzheimer, na een ziekbed van ongeveer zeveneneenhalf jaar. Ik ben ruim drie jaar eerder gestopt met werken om voor haar te kunnen zorgen. Regelmaat en ritme in haar leven waren gewoon keihard nodig. Daardoor is het ziekteverloop hoogstwaarschijnlijk niet zo heel snel gegaan in het begin. Ze ging maar heel langzaam achteruit. We zijn in die periode vooral heel veel op vakantie geweest. Vier, vijf keer per jaar. En daar hebben we enorm van genoten."
Wandelen
“Die vakanties stonden veelal in het teken van wandelen. Dus zowel in de zomer als in de winter waren wij veel in Oostenrijk te vinden. Ook gingen we veel weekendjes weg naar mooie wandelgebieden. En als we dan aan het wandelen waren zei Mieke altijd ‘volgens mij moeten we die kant op.’ En ik had de kaart bij me maar zij had vaak gelijk.”
Fotoboek
“Prachtige momenten. En na thuiskomst gingen we bijna dezelfde dag een fotoalbum maken. Wanneer we dan later aan het praten waren en de vakantie kwam ter sprake, pakten we het fotoboek erbij. En dan kon ze het zich weer herinneren. Op den duur had ik daar natuurlijk wel mijn twijfels bij. Of ze het nog wel echt besefte.”
Pittig
“Met name de laatste twee, drie jaar waren erg intensief. Je bent eigenlijk een weduwnaar met een levende partner. En dat is best pittig. Als we dan nog wel eens aan het wandelen waren, zei ze soms ‘Dat moet ik een keer aan mijn man vragen.’ Ja, vroeg ik: wie is dat dan? ‘Dat weet ik even niet. Hij is hier in ieder geval niet.’ En ik liep gewoon naast haar hè? Dat is confronterend. Ja.”
Meer inspirerende verhalen lezen?
Ontvang regelmatig handige tips en inspirerende verhalen rechtsreeks in je mailbox. Schrijf je nu gratis in voor de digitale nieuwsbrief van Vief.
Spoed
“Vanaf het moment dat ze naar het verpleeghuis ging, kon ik eigenlijk niet meer met haar communiceren. Ze begreep niets meer. Ze wist vaak niet eens meer wie ik was. Op een dag werd ik gebeld dat ik met spoed moest komen, omdat het niet goed ging. Vier dagen later is ze overleden. Ik heb haar niet meer kunnen spreken.”
Vrijwilligerswerk
“En dan moet je verder. Eerst leef je in een roes. Er komen allerlei papieren binnen die je moet afhandelen. Je wordt eigenlijk nog steeds geleefd, net zo goed als in de periode dat ze er nog wel was. Pas na verloop van tijd komt het besef volop binnen en dan ga je denken: hoe ga ik die leegte opvullen? Nou heb ik in het verleden altijd veel in het verenigingsleven gedaan. Dus ik ben gaan kijken of ik weer vrijwilligerswerk kon gaan doen. En daar heb ik me toen volledig op gestort.”
Genieten
“Ik ben onder andere gaan wandelen met bewoners van de verpleegafdeling waar mijn vrouw zat. Dat doe ik elke week. Loop ik een uur, vijf kwartier in het bos. En we hebben met zijn allen de grootste lol. Ja, dat is geweldig, echt waar. Ze weten mijn naam niet, maar ze herkennen me wel. "Ah, we gaan weer naar buiten". Nou, heerlijk is dat, toch? Als je zo welkom wordt geheten. Die mensen genieten ervan dat ik met ze ga lopen, maar ik geniet er ook van. dat geeft heel veel voldoening.”
Dorpstafel
“Ook heb ik zitting genomen aan de dorpstafel, een burgerinitiatief om burgers te helpen met een vraag. Maakt niet uit wat: wij proberen een oplossing te vinden. Een belastingformulier invullen, een formulier voor eh de gemeente, een klein klusje in huis of in de tuin. En mensen willen hun verhaal kwijt. Kom maar praten. We luisteren en eh we geven je een kop koffie. Zoveel blije gezichten.”
Gezelligheid
“Daarnaast heb ik een wandelclubje opgericht voor 75 plussers. En dan ligt het wandeltempo heel wat lager, maar dat geeft niet. Het gaat vooral om de gezelligheid. En er worden leuke verhalen verteld. En na afloop drinken we met zijn allen een kop koffie en dan spreken we af voor de volgende week. We zijn er weer.”
Vrienden
“Ik heb een paar goede vrienden met wie ik ook regelmatig wandel. Zij hebben mij erg gesteund tijdens de ziekte van mijn vrouw en ook daarna. Dat noem ik dan ook de harde kern. Daar kan ik altijd op terugvallen. Dus dat is heel bijzonder en dat is heel kostbaar. Je kan niet zonder goede vrienden.”
Belangrijk
“Ik ben iemand die die heel graag praat. Ouwehoeren noem ik het altijd maar. Ik moet mensen om me heen hebben. Ik hoop dat mensen iets hebben aan mijn verhaal. Dat het ze kan helpen om door te gaan. Ik heb er nooit voor gekozen om te vluchten, want ik vind het niet erg om alleen thuis te zijn. Maar onder de mensen blijven is wel ontzettend belangrijk. Je ontmoet ook mensen die hetzelfde hebben meegemaakt. Die hebben maar een half woord nodig en ze begrijpen je helemaal. En dat is ontzettend fijn.”
Hoe pakte jij de draad weer op na verlies of tegenslag? Deel net als Arie ook jouw verhaal met Vief. Jouw ervaringen kunnen andere inspireren en verder helpen. Vertel.
En wil je op de hoogte blijven van alle inspirerende artikelen, tips en nieuwtjes? Schrijf je dan in voor onze digitale nieuwsbrief. Klik hier.
