Het verhaal van... Esmoreit

Dat je nooit te oud bent voor een nieuwe hobby, bewijst Esmoreit (74). Ze werd op een blinden- en slechtziendenbeurs uitgedaagd om te gaan zeilen. ‘Ik dacht: zeilen? Ik zie het vaantje niet eens!’ Toch ging ze overstag - en na haar eerste wedstrijd wil ze niets anders meer.‘

Na een week stuurden ze me in mijn eentje de plas op. Ik kwam zelfstandig het haventje weer in en voelde me zo ontzettend stoer.

Netvliesaandoening

De keuze voor zelfstandig zeilen is niet de meest logische voor Esmoreit. Door een netvliesaandoening ziet ze namelijk niet veel. Alhoewel… niet veel? “Ik zie honderd procent. Ik zie wat ik zie, en wat ik niet zie, zie ik toch niet”. Een waarheid als een koe. Concreet betekent dit dat ze van boven, onder en opzij niets ziet, niet kan lezen zonder hulpmiddel (want niet scherp) en geen viool meer kan spelen: “Ik zie de dirigent niet.” Daarbij is ze bang voor kleine bootjes. “Ik zei tegen mijn dochter en de buren: als ik het niks vind, en ik stuur een SOS, dan kom je me halen. Maar goed, ik dacht: doe eens gek, ik ga mee.” Het ophalen bleek niet nodig. Esmoreit stapte de boot in - en wil er nooit meer uit.

Overlijden van man en zoon

Die energie voor nieuwe dingen heeft Esmoreit nodig, zeker na het overlijden van haar man, en later haar zoon David. “Dan moet je wel uitkijken dat je niet achter de geraniums gaat zitten. Daarom ga ik zoveel mogelijk op pad, en als het kan: op reis. Met de buren bijvoorbeeld ben ik op groepsreis geweest, en nu ik het zeilen heb ontdekt, doe ik dat wanneer ik kan.”

Zeilen met een beperking

De zeilreizen worden georganiseerd door SailWise, een organisatie die zeilt met mensen met een lichamelijk of zintuiglijke beperking of niet-aangeboren hersenletsel in allerlei leeftijdsgroepen. En wat je ook mankeert, er wordt altijd gekeken hoe je mee kunt. “Om rolstoelers aan boord te krijgen, hebben ze een kraan. En het schip, van 34 meter hè, dat kan bestuurd worden met een joystick. Geweldig toch?” Ze roemt het werk van de vrijwilligers die meegaan op de vakantie. “Voor hen is iedereen een gewoon mens, ook al kun je niks. Ze verzinnen wel wat. Iemand die compleet blind is, wordt aan tafel gezet. ‘Dan moet ze maar afdrogen’. Iemand die spastisch is, laten ze alleen de plastic kommen afdrogen. Dat soort dingen, er is zoveel humor.”

Verdriet en verlies

Naast humor en herkenning delen de deelnemers ook hun verdriet met elkaar. “In zo’n week is in wezen iedereen gelijk. Toen we na een reis weer aan land kwamen, zat er een vrouw in een rolstoel diep te snikken. ‘Dit is de enige week in het jaar dat ik me een gewoon mens voel’, zei ze.’ Dat vind ik intens verdrietig, maar tegelijkertijd ook heel mooi.” De deelnemers inspireren elkaar ook. “Er was een jonge vrouw die bijna niks kan, maar die wel een eigen auto heeft. Met een knop op haar telefoon gaat de achterbak open en ze kan met een joystick de auto bedienen. Een andere vrouw dacht: hé, dat wil ik ook. Zo leer je van elkaar wat er nog wél allemaal kan, in plaats van wat niet meer kan. En dat is heel waardevol.”

‘Deze is voor jou’

Esmoreit draagt de stichting dan ook een zeer warm hart toe. “Sinds die eerste wedstrijd ben ik om; het getoeter van de schepen, het gejuich van de mensen in het haventje, ik krijg er nog kippenvel van.” Vanaf dat moment is ze ook verknocht aan de organisatie. “Het is zo bijzonder wat vrijwilligers daar allemaal voor iemand willen doen. Je kunt het je nauwelijks voorstellen als je het niet weet.” Esmoreit weet dat wel. Haar overleden zoon David had ook een handicap. “En dan denk ik: had ik dit maar voor hem geweten. Dus elke keer als ik zeil, dan zeg ik: ‘David, deze is voor jou.’”