“Ga er op uit, begin klein, maak een lijst en ga leven!”
Toen Rita haar man na een kort ziekbed verloor was ze verdrietig maar vooral boos. Ineens moest ze alles zelf gaan doen. Alleen. Ze zette de knop om en maakte een lijst met dingen die ze nog wilde doen in haar leven. Ze vertelde haar verhaal aan Vief. “Je moet jezelf, ook al is het eng, naar buiten slepen en het gewoon gaan doen.”
“Mijn leven was óns leven. Ik kwam uit de grote stad. Mijn man en ik hadden een klein grachtenpand, helemaal zelf verbouwd. Een prachtig huisje was het. Toen besloten we dat we naar een kleiner dorp zouden verhuizen. We vonden een parel van een oude boerderij in Noord-Brabant. Een nieuwe verbouwproject, een waar droomhuis. Hoe hebben we het gedaan toen toch he? Dat vraag je je soms af. Maar we deden het. Ik deed het.”
Onderdompelen in het leven
“Het was best een stap hoor, zo uit de stad, van boven de rivieren naar Brabant toe. Maar toch hebben we het gedaan. Wat hadden we een prachtig huis. We deelde liefde en leed, we deelden onze kinderen. Eén van de dingen die ik toen heb gedaan was mij onderdompelen in het leven daar. Zoveel mogelijk clubjes, activiteiten en andere zaken doen. Je moet toch mensen leren kennen. Wat ben ik blij dat ik dat toen heb gedaan.”
Binnen drie maanden
“Toen onze kinderen groter waren en het huis uit gingen, besloten mijn man ik en om te gaan reizen. We hebben onze mooie boerderij verkocht en we gingen met de camper op pad. Een paar maanden in het zuiden van Europa en vaak ook richting Noorwegen. Heerlijk was dat, op weg naar ‘t avontuur! Waar we niet op hadden gerekend was het vergevorderde stadium van alvleeskanker waar mijn man mee gediagnosticeerd werd. Binnen drie maanden kwam hij te overlijden. Mijn leven stortte in, want wat was mijn leven nu nog? Samen reizen had ik voor ogen totdat we er allebei niet meer waren. Maar dat viel weg. Nu was ik er alleen nog. Mijn man regelde altijd alles. Hij zei altijd: ‘Nee, dat doe ik wel.”
Zo ongelofelijk boos
“Het was vreselijk moeilijk om weer alles alleen te moeten doen en te ondernemen. Ik was in de rouw, ik heb gehuild en ik was boos. Zo ongelofelijk boos. Toen vond ik het mooi geweest. Ik heb een lijst gemaakt, gewoon op papier. Met alles wat ik nog wilde gaan doen. Ik voelde angst en ik vond het moeilijk, maar ik heb het gedaan. Mijn geluk was dat ik tegen de bosrand aan woonde, ik liep zo het bos in. Iedere dag ging ik wandelen. Dat heeft mij zo geholpen.”
Meer inspirerende verhalen lezen?
Ontvang regelmatig handige tips en inspirerende verhalen rechtsreeks in je mailbox. Schrijf je nu gratis in voor de digitale nieuwsbrief van Vief.
Kleine stapjes
“De natuur, rust en het groen om mij heen gaven mij veel voldoening. Mijn dagen kregen weer structuur. Ik kreeg het gevoel dat ik wat had gedaan. Dat waren de eerste kleine stapjes die ik zette. Omdat ik, toen wij net naar Brabant verhuisde, mijn best had gedaan om mensen te leren kennen. Kwam ik vaak mensen tegen in het bos. Hier en daar een praatje deed mij goed. Dan zag ik weer die en dan weer een ander.”
Doorheen gesleept
“Mijn lijst met dingen die ik wilde doen heb ik helemaal voltooid. Alles moest ik zelf gaan doen opeens. Ik heb computerles genomen. Ik heb geleerd mijn eigen financiën te doen en deze doe ik nog steeds. Ik heb Engelse les gevolgd, ik ben verhuisd, ik heb mij in planten en kruiden verdiept. Ik heb schilderles genomen, ik heb mij aangesloten bij verschillende clubjes. Een treinabonnement aangeschaft. Ik ben vrijwilligerswerk gaan doen.
Ik zit bij de ouderenbond, de vrouwenbond en bij de sjoelclub. Al deze dingen hebben mij er meer dan doorheen gesleept. Maar je moet wel willen.”
Vervuld met trots
“Het komt niet naar je toe. Je moet er zelf op uit. Je moet jezelf, ook al is het eng, naar buiten slepen en het gewoon gaan doen. Mensen staan niet iedere dag voor je deur om te vragen hoe het met je gaat. Maar als je je aanmeldt voor allerlei clubjes, ontmoet je wel veel mensen. En vrienden maken het leven de moeite waard. Ik ben erg blij met mijn leven en ik verwonder mij over wat ik allemaal heb gedaan. Ik dacht altijd dat ik dat niet zou kunnen. Maar als ik zo terugkijk op die periode en hoe ik nu leef word ik vervuld met trots. Ik ben nog steeds erg actief, ik ben tachtig jaar maar ik wandel nog altijd elke dag. Sommige dingen gaan wat minder makkelijk, gelukkig heb je stichtingen waar je je bij kunt aansluiten, waardoor ik nog naar het theater kan bijvoorbeeld. Ga er op uit, begin klein, maak een lijst maar ga leven!”
Hoe pakte jij de draad weer op na verlies of tegenslag? Deel net als Rita ook jouw verhaal met Vief. Jouw ervaringen kunnen andere inspireren en verder helpen. Vertel.
En wil je op de hoogte blijven van alle inspirerende artikelen, tips en nieuwtjes? Schrijf je dan in voor onze digitale nieuwsbrief. Klik hier.
