Dit verhaal gaat over Dick, Sieme en Henri, drie spelers bij het Walking Football team van FC Emmen. Een bijzondere club van zestien mannen die wekelijks een balletje trappen samen.
Dick: "We noemen onszelf de fanatici, hahaha. Terwijl we natuurlijk gewoon een stel ouwe zakken zijn!’ En dan lópen we ook nog eens in plaats van te rennen…"
Dick is een aantal jaar geleden hartstikke ziek geweest. "Ik heb de dood wel even diep in de ogen gekeken, ja. Daarna besloot ik om eerder te stoppen met werken. Maar je moet natuurlijk wel actief blijven, dus het voetballen gaat gewoon door. Als ik op het veld sta, heb ik echt het gevoel dat ik nog jong ben en alles kan."
Henri herkent dat gevoel. "Ik probeer sowieso alleen nog maar dingen te doen die ik leuk vind. Voetballen valt in die categorie, hoewel ik er pas laat mee begonnen ben en nooit op hoog niveau heb gespeeld. Maar ik vind met name het kameraadschap belangrijk. Eigenlijk is het echt een aanrader voor iedereen boven de 55. Ook voor vrouwen trouwens. Geweldig, toch?!"
Hij benadrukt dat het van oorsprong een beweegprogramma was om sociale contacten op te doen. Daarom is de derde helft ook zo belangrijk. We delen lief en leed. Na de wedstrijd en ook daarbuiten. "Dat zit er nog steeds in: als er iemand in de kreukels zit, dan zijn we er echt voor elkaar."
Ook Sieme heeft dat aan den lijve ervaren. "Ik kreeg nog niet zo lang geleden een open-hart-operatie. Dat was best heftig. En daarna moet je natuurlijk je conditie weer opbouwen. Ik miste mijn makkers. Dus na twee maanden ben ik weer gaan voetballen. Ik vond mezelf voldoende hersteld. Mijn arts zei: 'Je moet doen wat goed voelt!'."
Benieuwd naar de avonturen van Dick, Sieme en Henri? Neem dan een kop koffie, leun achterover en bekijk nu de tweede aflevering van deze sfeervolle documentaire over FC Vief.
