Willy (86) is versteloma en gunt ‘elke stad zo’n schat’: ‘De wereld komt bij me binnen”. De gezondheid van de 86-jarige Willy van Hoeve mag dan broos en haar leven ‘niet zo lang meer’ zijn, haar droom is duidelijk: ‘In veel straatjes, verstelomaatjes.’ Hoe mooi zou het zijn als er in elk stadje zo’n schatje zit, vertelt ze Vief. En Willy kan het weten.
Vanuit haar woning in de Amsterdamse Jordaan doet ze verstelwerk voor honderden klanten uit Amsterdam en omstreken. Klanten die Willy op hun beurt bedanken door bijvoorbeeld een rondje met haar te wandelen. Ze wordt er heel gelukkig van. We spreken Willy als ze weer een beetje op de been is na een flinke val, waardoor het verstelwerk even stilstond. “Dat vind ik jammer - maar ik had zoveel pijn, ik was de wanhoop nabij. Nu gaat het wel weer wat beter.”
Vertel. Hoe bent u versteloma geworden?
“Ik heb veertig jaar voor Amnesty International gewerkt. Vrijwillig. Ik deed de kinderen en mijn man werkte. Zo ging dat toen. Het was mooi, maar intensief werk. Mijn man zei op een gegeven moment: ‘Je doet al veertig jaar Amnesty, ga eens wat leuks doen.’ Toen ben ik verteloma geworden op een school hier in de Jordaan. Tot ik mijn rug op twee plekken brak. Tijdens dat herstel ik voor mijn kleinkinderen gaan verstellen, en zo ben ik verSteloma geworden.
”En zo is uw droom ontstaan.
“Ja, in elk stadje zo’n schatje, dat zou ik prachtig vinden - en daarom werk ik ook mee aan interviews. Ik was al een keer in Jinek, en op At5. Ik wil dat mensen weten dat als je bijvoorbeeld oud en eenzaam bent, of een kwetsbare gezondheid hebt, dat je ook op die leeftijd versteloma kan worden. Ik zit ook al twaalf jaar binnen. En dat is goed hoor, maar wel saai en hetzelfde. Als versteloma komt de wereld bij me binnen - en dat gun ik iedereen.
Meer inspirerende verhalen lezen?
Ontvang regelmatig handige tips en inspirerende verhalen rechtsreeks in je mailbox. Schrijf je nu gratis in voor de digitale nieuwsbrief van Vief.
”Kunnen uw kinderen u niet helpen bij het verwezenlijken van uw droom?
“Nee, ik ben zo stom geweest hen het niet te leren! Ze zijn in de vijftig nu en hebben banen en kinderen. Schermkinderen noem ik ze met hun telefoons en laptops. Ik vind de maatschappij zo ingewikkeld geworden. Vroeger was het veel makkelijker. Ik zie heel veel jonge vrouwen van dertig, veertig, vijftig jaar, en single mannen die hun moeder moeten missen. Ik maak van alles mee.”
Ja, vertel eens. Wie stappen er allemaal bij u binnen?
“Oh, een dwarsdoorsnee van de samenleving. Een uitvaartbegeleider, een model, een arts, een kinderfysio, zoveel beroepen. Een ex-priester. Vertel me wat je op straat tegenkomt, en het staat in mijn bestand.”
U houdt alles bij?
“Ja, ik noteer alles. Soms ging het zo hard, dan had ik een wachtlijst. Een jongere vriendin van mij vroeg onlangs: ‘Verstellen, wat is dat? En die is toch in de vijftig, he? Ik doe het voor haar, en ze wandelt met mij om me te belonen.”
De wereld komt bij u binnen, en daardoor komt u ook naar buiten. Dat lijkt me fijn, dat contact.
“Ja, dat is het ook. Ik heb heel veel klanten die met me wandelen, als mijn gezondheid het toelaat. Die beweging is heel belangrijk voor me. Maar los van mij is dit idee zo fijn voor de samenleving, maar ook voor het milieu en de kledingindustrie. Poe, als je je daarin verdiept word je pas echt depressief. Ik ben heel erg milieubewust en vegetarisch, alleen mijn man vindt het soms nog wat ingewikkeld.”
En iedereen kan versteloma worden, toch?
“Precies. Je hangt een poster op, Nelly wil verstelly - ik noem maar wat. Je kan met twee draadjes verstellen, of met één draad. Elke dag denk ik: één of twee, dik of dun: ik leer nog elke dag.”
In memoriam
Willy is heel kort na het geven van dit interview in haar slaap overleden. Maar omdat ze echt een vrouw was met een bijzondere missie, willen we haar op deze wijze graag alsnog een podium geven. Vanzelfsprekend met goedkeuring van haar naasten.
